Pearl Heart

Leafy

Zmierzch. Chłód. Płomienie ognia pochłaniają wszystko, co stoi na ich drodze. Cisza.
Wysoka dziewczyna w kucykach, długich zresztą, powiewających w wietrze krzyczy i płacze. Siedem trupów leży obok niej. Siedem trupów siedmiu dziewczyn. Nie jest mało tych trupów, w oddali znajdują się też inne - poddanych. Dziewczyna kuca i zaczyna cicho szlochać, ukrywając twarz w dłoniach. Czy ktoś jej pomoże? Nikt jej nie słyszy. Nikt nie słyszy jej płaczu, błagania o pomoc. Jest dla nikogo nieważna. No tak, skoro wszyscy już odeszli, to dla kogo byłaby kimś ważnym?
~ MAMA! ~ jęczy postać ~ Water Angel! Dark Angel! Melody Angel! Air Angel! Fire Angel! Plant Angel! Energy Angel! DZIEWCZYNY! ~
I nagle pojawia się ogromny cień.
~ Chodź, nie bój się mnie... ~ mówi ~ Ileż można trwać w modlitiwie?
- Ach! - w tym momencie Kanako obudziła się cała spocona - Nie! Nie moż...
Rozejrzała się. Była w swoim pokoju... Znowu się rozejrzała. Ani śladu żadnego cienia. Trupów też nie ma. Niczego nadzwyczajnego - tylko mały aniołek śpiący w koszyku na szafce nocnej. To był tylko jej pokój.
- Uch... - Kanako przetarła czoło, gdy akurat obudziła się Yuki - To było koszmarne...
- Co było koszmarne? - odezwała się Yuki zaspanym, piskliwym głosem.
- Nie, nic - uśmiechnęła się Kanako i potrząsnęła przecząco głową - Miałam tylko sen. Koszmar.
- Sen?! - Yuki wyleciała z łóżeczka - KOSZMAR?!
- Co w tym złego? Każdemu śnią się koszmary.
- Aniołowi nie! - zawołała Yuki - A jak już, to przepowiadają ogromne nieszczęście! To, co ci się śniło, spełni się!
- Słucham? - Kanako zadrżała.
- No, chyba że w jakiś sposób da się temu zapobiec.
- A... ale jak?
- Co ci się śniło?
- Hm...?
- Powiedz mi, to będe wiedziała i powiem ci, co zrobić, by to się nie stało.
- Postać podobna do mnie płakała wśród płomieni, rozwalonego pałacu i budynków, ciemnych chmur i... trupów swych przyjaciółek, przynajmniej tak mi się wydaje. Potem pojawił się czarny cień... i kazał mi... tej postaci się znaczy zaprzestać się modlić, a dołączyć do niego.
Yuki znieruchomiała.
- Niemożliwe! - zawołała zrozpaczona. - To...
- Co to znaczy?
- To znaczy... - Yuki przełknęła ślinę - Ta postać to byłaś ty, a te trupy, to twoje towarzyszki.
- MOJE TOWARZYSZKI?!
- Mhm. Nie jesteś sama. Masz towarzyszki.
- Rozumiem.... fajnie!
- Rozwalony pałac to był twój zamek. Twoja matka w nim zginęła, jak mniemam, niebo było czerwone?
Odpowiedzią było kiwanie Kanako.
- No właśnie, to znaczy, że szatan i demony wszystko zniszczyli, bo ty i twoje towarzyszki zaprzepaściłyście sprawę. A ten cień, to był...
- ... szatan.
- Tak, szatan.
- A jak zrobić, by to się nie spełniło?
- Jak to co, musisz walczyć! Pokonać szatana i demony!
- Demony już rozumiem, ale szatana?! To niemożliwe!
- Spokojnie. Co prawda, są małe szanse na dokonanie tego, ale twoje towarzyszki i Bóg cię wspomogą.
- Ech... no dobrze, będe walczyć - Kanako zeszła z łóżka i otworzyła szafę.
- Cholera, dzisiaj poniedziałek... - mruknęła. Wzięła mundurek i szybko go założyła. - Która... JAAAAA! 8:20!
- 8:20? - zdziwiła się Yuki - Czy ty przypadkiem o 8:00 nie idziesz do szkoły?
- No właśnie! Zanim się przygotuję i dojdę do szkoły, będzie po pierwszej lekcji!
Bez śniadania wybiegła z domu. No i... zapomniała wziąść obento.
******************************************************
Kanako dobiegła zdyszana do szkoły.
- Boże... czemu nie pojechałam autobusem? - jęknęła - Przecież jak biegłam obok przystanku, to mogłam poczekać, bo to byłaby zaledwie minuta czekania! Bilet też miałam! A tak co zrobiłam? Pobiegłam... na piechotę!
- Och, naprawdę, biedactwo - usłyszała kpinę w męskim głosie - I co dalej? Zaciekawiło mnie.
Kana gwałtownie się odwróciła.
* Whaaaa! * pomyślała * CU-DO-WNY! *
- Eeee... no... dobiegłam tu - powiedziała zachwycona.
- A co dalej było?
- A co ma być? Spotkałam... y... ciebie.
- Och, ciekawa historia - chłopak objął Kanako wzrokiem od stóp do głowy i wybuchnął śmiechem - Boże, dziewczyno, w patyka ewoluowałaś?
- S-słucham?
- Jesz ty coś w ogóle? Masz obento, czy coś takiego?
- No... mam - Kanako wsadziła ręke do plecaka, by wyjąć obento na dowód. Pomacała. Poczuła się niepewnie. Położyła bilet na trawie i gorączkowo zaczęła szukać pudełeczka. Nic nie było. Zaczęła wyjmować rzeczy. Akurat kartka z dość złą oceną poleciała w stronę chłopaka. Ten ją złapał i obejrzał dokładnie. Znowu się zaśmiał.
- Wspaniała ocena.
- A... dziękuję!
- Fajne masz koki, Koczku.
- Koczku?
- A mam mówić Kucyku?
- Nie jestem koniem!
- ... jak wysokie masz IQ? A raczej, jak niskie?
* On... sobie ze mnie żartuje! *
- Ee... no...
- Cóż... mam mówić Kucyko-Koczku?
- Ale dlaczego tak? Mam imię.
- Jakie?
- A... a co ci do tego!
- No... bo skoro mam cię inaczej nazywać...
- Kitagawa Kanako - rzuciła pośpiesznie Kana.
- Noo...
- A ty?
- Shinozaki Hisashi...
- Ech. A dlaczego... akurat tak mnie miałbyś nazywać?
- Jak? Kucyko-Koczek?
- Tak.
- Bo masz przecież koczki i kucyki...
- Podoba mi się ta fryzura.
- Zupełnie jak Usagi Tsukino... tyle, że masz inny kolor i inną grzywkę.
- To co z tego?
~ DRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYN! ~
- Kya! - wrzasnęła Kana - Dzzzwonek!
- No... dzwonek. I co z tego?
- Spóźnię się na lekcję!
- No... Fajnie.
- Ky ky ky ky!
- Jak się spóźniłaś, to idź, a nie tu stoisz i jakieś wygibasy robisz!
- Nie mogę przestać!
- Chociaż... - chłopak zauważył majtki Kany-chan. Spódniczka tak "podskoczyła", że... po prostu było widać te majtki. - Mi taki widok odpowiada.
Kanako natychmiast zrobiła się czerwona ze wstydu, jak i ze złości, i poprawiła spódniczkę.
- Ty... - zadrżała - ... ZBOCZEŃCU!!!!
- No wiesz, jak mogłaś mnie ta... KYAAAA! - chłopak poleciał na śmietnik. Dokładnie... to wylądował w śmietniku.
- NASTĘPNYM RAZEM TAM SIĘ NIE GAP! - wrzasnęła Kanako - BO BĘDZIESZ TAK JAK TERAZ NURKOWAŁ W ŚMIETNIKU!
- Co... co się... - chłopak zrobił się blady ze strachu. - Boże... Ty... Masz... masz... metalową rękę czy co?!
- Gorzej - Kana uśmiechnęła się tajemniczo - Rękę niezniszczalną, he he.
- No...
- Hehe, jeszcze się przekonasz, ile mam w niej stali i metalu. A jaka ona wytrzymała... Widzisz gdzieś jakieś typowe "kuku"? Jakieś zadrapanie, bądź co innego?
Chłopak obejrzał rękę.
- Niee...
- Hehe, no właśnie.
- A tak w ogóle... to...
- ... LEKCJA!
Kanako szybko jak wiatr pobiegła do szatni, i zmieniła buty. Potem jak burza wparowała do sali.
- Przepraszam najmocnieej sensei - zawołała - Ale zaatakowało mnie stado dzikich pnączy!
- Dzikie pnącza? - zakpił ktoś w ostatniej ławce.
- I chyba dwa zostały ci na głowie - warknęła sensei, a klasa wybuchnęła śmiechem.
- T-tak... - jęknęła Kanako i usiadła zmęczona na krześle, uderzając pare razy głową w stół - Jestem do niczego, nawet kłamać nie umiem.
- Spokojnie - mruknęła Ayumi - Ja też nie.
- O, heja, Ayumi-chan...
- Chciałam właśnie...
- Słyszę jakieś szepty? - zawołała sensei.
- Nie! - palnęła odruchowo Kanako - Nic nie mówiłam! - klasa znowu wybuchnęła śmiechem, a na głowie Kany pojawiły się żylaki.
- Jak już mówiłam - powiedziała sensei Natsuki - Na tej lekcji poznacie ucznia.
- Ucznia... Nowego? - zdziwiła się Kanako - Fajnie.
W tym momencie otworzyły się drzwi.
- Poznajcie go... Shinozaki Hisashi.
Do klasy wparował znany Kanie chłopak...
- WHAAAAAAA!!! - zawołała Kanako uradowana, zapominając o tym, co było wcześniej - To on! On! On! On! On!
- Cudowny! - krzyknęła Ayumi.
- CO?
- Mówię, że cudowny.
- On jest mój!
- Słucham?
- To ja go pierwsza poznałam!
- Phh - zadrwiła Ayumi - Niby gdzie? Jak cię te dzikie pnącza atakowały?
- Nie było żadnych dzikich pnącz!
- No... ale tak powiedziałaś... Myślałam, że Anioł i wojowniczka nie kłamie.
Kanako zamarła.
- S-skąd wiesz? - jęknęła.
- O czym? Że jesteś Anioło-Wojowniczką?
- T-tak.
- No bo przecież jesteś zawsze taka niewinna... i pomocna... - znów zadrwiła - Sama mi to mówilaś.
* Uff * odetchnęła Kanako * Nie wie! Na szczęście nie wie!*
Nagle Ayumi wyjęła zdjęcie Kany i swoje, jak były jeszcze małe. Obejrzała je dokładnie. I... siedziała, i gapiła się jak wryta... jakby nieżywa. Jej oczy... zrobiły się głębokie. Tak głębokie, że Kanako pisnęła cicho. Nagle Ayumi dała znak życia.
- Kanako-chan - powiedziała cicho Ayumi.
- Eee?
- Masz dzisiaj czas?
- No... raczej mam... a co?
- Mhm.... to może wybrałabyś się ze mną nad jeziorko?
- Jeziorko? - zdziwiła się Kanako - Nad jakie?
- Mizuno Ko - uśmiechnęła się drwiąco Ayu.
- A... to jest najdalsze jezioro!
- I najlepsze.
- No... dobra.
Ayumi uśmiechnęła się tak tajemniczo, że Kanę objął dreszcz. Dziwnie... dotąd Ayumi się tak nie zachowywała. Może... jest zazdrosna o Hisashi'ego?
- Coś knujesz - dodała podejrzliwie Kanako.
- Ja? - zaskoczyła się Ayumi - No co ty! Wobec ciebie?
Kanako nie odpowiedziała. Milczała tylko. Na wszelki wypadek... weźmie krzyżyk. Ech, głupia... o co ona podejrzewa Ayumi?
Zaczęła się lekcja. Przerwa. I znów lekcja... I tak przez osiem godzin. W końcu koniec lekcji. Kanako, po wyczerpującym WF-ie na koniec na czworaka zdyszana wychodziła ze szkoły. Pare osób nadepnęło na jej kucyki, i na nogi... ale raczej nie ze złośliwości, ale przez to, że był ogromny tłum i nikt zapewne jej nie zauważył.
- Pamiętaj... przebiorę się i przychodzę po ciebie - uśmiechnęła się zawiadacko Ayumi.
- Tak... zesraj się - warknęła Kanako na tyle cicho, by Ayumi nie usłyszała.
******************************************************
- Gotowa? - spytała Ayumi, z tym swoim uśmiechem.
- Gotowa... - powiedziała zakłopotana Kanako. Wzięła tylko buty i wyszła z domu - Ej... a dlaczego Hisashi zapisał się do szkoły teraz, a nie w przyszłym roku? Przecież już za tydzień wakacje...
- A skąd mam wiedzieć? - warknęła Ayumi - Chociaż... chcę się o nim czegoś dowiedzieć.
- Rozumiem... Ja też.
Wsiadły do autobusu. Po czterdziestu minutach "cichej" jazdy dojechały na najbliższy przystanek do Mizuno Ko.
- Ech... Jeszcze przejść na piechotę kilometr... - jęknęła Kanako. Dziwne... w Ayumi było mnóstwo energii. Zwykle była zmęczona i w ogóle...
- Mi to nie przeszkadza.
- Może... buchniemy jakieś rowery? - wskazała cztery rowery i czterech gostków, odwróconych się.
- Hmmm... możemy.
Na paluszkach podeszły do rowerów. Bezszelestnie je podniosły i wsiadły na nie. Migiem zaczęły pędzić. Kanako zostawała w tyle. Ayumi... była strasznie szybka.
- Zaczekaj na mnie! - zawołała Kanako, oglądając się do tyłu - Oni jadą za nami!
- To się pospiesz!
Kanako o dziwo tak mocno nacisnęła pedał, że z piskiem przegoniła Ayumi o trzy metry.
- Ej, czekaj! - zawołała Ayumi.
- Ty na mnie nie czekałaś! - odpowiedziała Kanako, wystawiając język. W końcu jednak trochę zwolniła.
- O boże... - jęknęła Ayumi.
- Dobra, zostawmy już te rowery bo i tak już jesteśmy blisko!
Dziewczyny zeskoczyły z rowerów i pobiegły w lewo.
- Co za dziołszki! - zawołał jeden facet - A dyć, jakieś one popluntane som.
- Coby przinajmniej... - zaczął drugi, ale nie dokończył. Dwójka innych biegła za nimi jak jacyś wariaci, by "dosiąść" rowerów.
- Było ostro! - zaśmiała się Kanako.
- Mi tam wcale nie było do śmiechu - powiedziała spocona Ayumi.
- Co, wkurzona, że cię prześcignęłam? Nie przypuszczałaś, że...
- Zamknij się!
- Dobra, dobra, spokojnie... - Kanako zatrzymała ją przed uderzeniem - Nie denerwuj się tak...
- Ech - uśmiechnęła się Ayumi - Po coś ty tu w ogóle przyszła?
- Bo mnie zaprosiłaś, Ayumi...
Ayumi wytrzeszczyła oczy w geście bólu. Złapała się za głowę.
- Gnnn...! Nie mów tak do mnie!... - zawołała pośpiesznie z jękiem.
- Ayumi, Ayumi, co jest?!
- NIE MÓW TAK DO MNIE!
- Dobrze, przepraszam!... A jak?...
- Ayu... wystarczy - jęknęła.
- Ok... spokojnie.
- Dobra... chodźmy się przebrać.
Dziewczyny poszły w głębiny lasu.
- Przecież są przebieralnie! - zawołała Kanako - Po co tak?
- W przebieralniach nie działają zamki. I w dodatku są kamery.
- To właściciele powinni iść do...
- Tak, wiem. Ale to są ukryte kamery.
- Więc skąd wiesz, że tam są?
- Przebierając się kiedyś usłyszałam jakiś dziwny dźwięk, jakby ktoś zmieniał jakość. A ten dźwięk jest wyraźny.
- Mhm... dziwne...
Kanako zdjęła ubranie. To samo zrobiła Ayumi. Przebrały się i wyszły z lasu.
- Ach... - uśmiechnęła się Kanako, stawiając nogę na piasek - Jak przyjemnie...
- Ciepły, nie? - mruknęła Ayumi. Rozstawiły swoje ręczniki.
- Ech... Jak gorąco - stwierdziła Kanako.
- Posmarować cię kremem wodoodpornym? - spytała Ayumi.
- Jasne - Kanako odpięła staniczek i położyła się na brzuchu. Ayumi zaczęła ją smarować.
* Ała... * jęknęła Kanako w myślach * To boli... ona za mocno przyciska... poza tym... skóra mnie zaczyna boleć... *
- Już - powiedziała Ayumi.
- D-dzięki... Może ty też chcesz? - spytała Kanako zapinając staniczek.
- NIE! - zawołała Ayumi gwałtownie - Dziękuję! Już się smarowałam w domu!
- Rozumiem...
- Może idziemy już do wody?
- Okej.
Dziewczyny chlapały się dobre dwie godziny. Wtedy oczy Ayumi zabłyszczały. Widać, że nie mogła już wytrzymać.
- Chodźmy na głębszą - wskazała.
- Dobrze... A umiesz dobrze pływać?
- No a jak myślisz?
Popłynęły spokojnie. Kanako kraulem, a Ayumi swobodnie, bez poruszania rękoma, tylko lekko kołysała nogami, niczym syrenka. Nagle oczy Ayumi... zaświeciły na czerwono. Tyle, że Kanako tego nie zauważyła.
- Łaa... jak zimno - jęknęła Kanako - Wracajmy już.
- Nie waż mi się! - syknęła Ayumi - Natychmiast!
Ku zdziwieniu Kany... złapała ją za szyję i zaczęła ją ciągnąć w dół.
* Ayumi! C-co... * zaskoczyła się Kanako.
- Zostaw mnie - wybulgotała.
- Niby dlaczego?! - powiedziała Ayumi, bez żadnego bulgotu. Mówiła, jakby była na powierzchni.
* O Matko Boska! * Kanako zadrżała * Jej oczy...! *
Gdy usłyszała śmiech Ayumi, nie było już wątpliwości.
* O-opętał ją demon! * pomyślała z rozpaczą * Yuki! Yuki! *
Odpowiedzi nie było. No tak... Yuki była daleko. Ale Kanako jeszcze raz spróbowała.
* Yuki! Przynieś mi krzyż! *
Znowu cisza.
* Yuki... Pomocy!!! *
- Och! - zawołała Yuki - To Kanako!
Wzięła z niepewnością krzyżyk i zamknęła oczy. Krzyż zniknął, i pojawił się przy Kanie. - Teraz polecę do niej!
* O... Krzyż! *
- Potęgo Gwiazd! Transformacja!
- Gnn... Gnhaaaa! - zawołała Ayumi, którą blask oślepiał - Co się... Ach!- Hehe... - mruknęła Kanako - Przemieniłam się i nic na to nie poradzę! Teraz się bój! Jestem obrończynią miłości i sprawiedliwości, Star Angel!
- Star Angel - syknęła Ayumi - Wiedziałem, że to ty!
- No, to świetnie się składa! Gwiezdne...
- N-nie zrobisz tego!
- Zapieczętowanie...
- Nie radziłbym ci!
- Ciemności!!!
- GHAAAA! - blask objął Ayumi. Czarna smuga wyłoniła się z niej... I w tym momencie przyleciała Yuki.
- Świetnie! - zawołała - Ale tylko go wypędziłaś z Ayumi! Jeszcze go nie poko.... och! - w tym momencie zauważyła kryształowe, błękitne serce nad Ayumi. - Wspaniale! - podleciała do niej i uderzyła ją lekko. Ayu się ocudzila.
- C- co się... Hę!? - zawołała, widząc Yuki.
- To, że mnie widzi, to jeszcze lepszy znak - uśmiechnęła się uradowana Yuki.
- Co... kim jesteś?
- Bez gadania! Musisz pomóc Kanie-chan!
- Kanako? Gdzie ona... Och! - w tej chwili zobaczyła Kanę - Star Angel!
- Star Angel to właśnie Kanako!
- Co?
- Ty też jesteś taką wojowniczką!
- Słucham?!
- Nie czas na wyjaśnienia, łap! - rzuciła jej błękitny krzyżyk - I zawołaj: Potęgo Wody! Transformacja!
- A... Potęgo Wody! Transformacja!
Podobna chwila. Podobne uczucie. Podobny strój. Teraz... okazało się, że Ayumi jest towarzyszką Kanako.
- Super! - zawołały jednocześnie dziewczyny.
- K-kim jesteś? - zdziwił się demon... x3
- J-jestem Water Angel - powiedziała Ayumi, słysząc słowa w głowie. Spojrzała na Yuki tak, jakby mówiła "jestem nią, prawda?".
- Teraz powiedz: Wodna Spirala! - zawołala Yuki.
- W-wodna Spirala! - powtórzyła Ayumi. Wodne pętle atakowały demona. Zniknął. Ale... pojawił się drugi.
- Kurczę! To teraz ty, Star Angel!
- Taniec Płatków Sakury!
To samo.
- Yuki, nic się nie dzieje! Nie możemy tak bez końca!
- To spróbujcie razem!
- Ale jak?
- Zawołajcie: Wodny Kryształ Gwiazd!
Dziewczyny odruchowo złapały się za ręce i podniosły je do góry. Pojawiły się dwa kryształy - jeden złoty, drugi błękitny. Złoty, nieco większy, wchłonął błękitnego. Utworzył się duży, świecący błękitno-złotym blaskiem kryształ. Dziewczyny złapały go i kierowały w stronę demona.
- Wodny Kryształ Gwiazd!!! - zawołały, i puściły. A raczej to Kryształ się "wywinął". Wtopił się prosto w serce demona. Demon zaryczał groźnie, i zniknął.
- Super! - zawołała zaskoczona Ayumi.
- Chodźcie, teleportuję was do lasu... i wasze rzeczy.
Tak się też stało. Dziewczyny przy okazji odmieniły się.
- Wszystko ci wyjaśnię, Water Angel, po drodze... - Yuki uśmiechnęła się zawiadacko. Przechodząc, zauważyły tą czwórkę chłopaków.
- To te dziołszki! - zawołał jeden.
- Utłuc je! - dodał drugi.
- O cholera! - zawołała Kanako i wszystkie trzy zaczęły uciekać, chociaż Yuki nie musiała.
- Ja nic nie wiem, co oni do nas mają i skąd nas znają? - zdziwiła się Ayumi.
- Później ci wytlumacze...

Nekoi

Fjane..xD...tylko znów minus za walkę...:3

Leafy

Widać nie mam do tego talentu x3

Shioko

Racja, może ta walka nie za świetna, jest parę drobnych błędów, ale to poprostu drobiazgi, a ogólem to się fajnie czyta i ciekawe jest ;]

Leafy

Nie moja wina że nie mam do tego talentu x3

Chibinia

Fajnie się czyta, ale to opętanie to już trochę przestarzaly schemat (tak mi sie wydaje ^^").

Leafy

I niestety mój ulubiony xD

Nie pomyśleć sobie, że jak Ayumi wyjęła zdjęcie ich dwóch to z niego wylazł demon, i nie pomyślcie, że to plagiat KKJ. Demon wchodzi w każdej chwili, bez względu co ofiara robi, a to, że wszedł w momencie gdy Ayumi oglądała zdjęcie to tylko czysty przypadek ^^

Meditta

Dla mnie opętanie nigdy nie przestanie być nudne xD Chociaż to, przedstawione przez Leafy, było dosyć schematyczne. Ogólnie jednak całość nawet niezła Wink

Leafy

No cieszę się że się wam pół na pół podoba x3 Szkoda że już nie mam takiej weny jak kiedyś, pisząc Hikari no Hoshi ^^ W 5 odcinku, jak Hiroshi z Ayaką się kłócili w wodzie, i wyzywali "gej", "lesba", "transwestyta", "kretyn", "kutas" itp. to śmiesznie to ujęłam i Tsunami czytając to opluła się twarożkiem x333

Meditta

O Bosh, co się będzie dziać X"D

Leafy

Ale to się nie stanie, ja mówię że to już BYŁO x3 W piątym odcinku YnT to się Akai pojawi x3

Meditta

Tak? oO Kiedy? oO" Nie zauważyłam ^^"

Leafy

Bo ciotka niczego co WAŻNE jest nie zauważa x3

Natsuki

Faneć to mi się podobać ^^ Widomoć jakć będa się zwoć pozostałe Tenshi ?? Bo mnie toć ciuekawioć xD xD x3 x3

Leafy

Nie ujawnię x3 Dowiecie się później ^_^